شعر بومي و محلي بوشهر

نمکو وختی که جهلش میگیره داد میزنه
الکی لنده میده، بیخودی فریاد می زنه
وختی یم حرف می زنه، او خبیلش چر می کنه
اگه پاش حرف بزنی ، بیخودی غر غر می کنه
پس پریگشو دیدمش وهچیره می زد تو کیچه
وهچیرش تو شو تاریک مث تیفون می پیچه

تا مو گفتم نمکو قاره نزن، نصپ شون
کنگیزش زد تو دلم، گفت به مو چه هرکی خوون
سیش میگی خنده نکن، خنجه غلوقت می کنه
سیش میگی منگه نده، اق و بلوقت می کنه
وختی سیلش می کنی، فوری زبونک می زنه
وختی جنبش می شینی، بیخودی برمک می زنه
وختی قهرن با کسی، هی ری زمین تف می کنه
وختی پات آشتی میشه هی تو جومش مف می کنه
لک و لنجش همیشه تر ترک و آویزونن
چک و چیلش همیشه شل شلک و نامیزونن
صورتش چرب و چیلی گنجه فراغش چپلن
وختی که رو می کنه خل میشه انگاری شلن
بعضی وختا که دلش تنگن و خلقش نخشن
اف و نالی میکنه انگاری باد بچشن
همه میگن نمکو خل شده آواز میخونه
دهنش واز میکنه با دهن واز میخونه
نمیدونن غم گتی تو دلش پر میزنه
غم و غصه جیگرش را مث نیشتر می زنه
اگه عقلش سبکن درد دلش سنگینن
نه کسی داره نه کاری ، سی همی غمگینن